Το Ανώτερο Σχέδιο το βlέπει ο νους.
Αν πιστεύουμε μόνο σε αυτό που φανερώνεται μπροστά στα μάτια μας, όπως π.χ. μία επιφάνεια ενός αντικειμένου ή την (φαινομενική) εικόνα μιας σχέσης και δεν παρατηρούμε τον συσχετισμό «αιτίας-αποτελέσματος», δεν θα μπορέσουμε να καταλήξουμε να αποκωδικοποιούμε τους κανόνες που διέπουν την ζωή και δεν θα μπορέσουμε να δημιουργούμε ένα πιο φιλικό περιβάλλον και μια νέα πραγματικότητα.
Αφού παρατηρούμε, συσχετίζουμε και βγάζουμε ένα συμπέρασμα, δηλαδή αποκωδικοποιούμε κάποιο φυσικό κανόνα νοητικά, τότε φανερώνεται η απάντηση για όποιο ζήτημα μας ενδιαφέρει.
Επειδή στο απλό μάτι οι συσχετισμοί αυτοί δεν είναι ορατοί παραμένουμε καθηλωμένοι στη υλική και φαινομενική εκδήλωση της ζωής γύρω μας, μη βαδίζοντας με την εξέλιξη που έχει η ίδια η ζωή.
Η επίγνωση της σύνδεσης όλων μεταξύ τους μπορεί να είναι αποτέλεσμα νοητικής παρατήρησης και ανάλυσης ή και μιας εσωτερικής αίσθησης και εμπειρίας.
Τίποτε δεν συμβαίνει «απλός έτσι» αλλά αλληλοσυνδέεται με το υπόλοιπο, λόγω του ότι υπάρχει ένας ανώτερος «Λόγος» ο οποίος δίνει το νόημα και τον οποίο μπορούμε να το αντιλαμβανόμαστε ως τάξη (ισορροπία και αρμονία) και ως εξέλιξη.
Τίποτε δεν μπορεί να υπάρχει αποκομμένο από τα υπόλοιπα γιατί όλα υποκύπτουν σε κάποιο «Ανώτερο Σχέδιο».
Συμβαίνει, δεν τυχαίνει
Οι δομές των «πιστεύω» μιας εποχής έχουν επιρροή σε ό,τι σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και στο πως κινούμαστε. Επιδρούν στο πως διερμηνεύουμε την πραγματικότητά μας, στο πως βιώνουμε τις εμπειρίες μας.
Είναι πολύ δεδομένη η αντίληψη ότι αυτό που ζούμε δεν έχει συγκεκριμένη αιτία. Συμβαίνει απλά. Το αποδίδουμε στο τυχαίο. Δεν βλέπουμε την στενή σχέση μεταξύ αυτού που σκεπτόμαστε, αισθανόμαστε, συμπεριφερόμαστε και αυτού που μας συμβαίνει, διότι δεν είμαστε εν συνειδητοί με νου και σώμα στο ‘εδώ και τώρα’, και έτσι, οι επιπτώσεις αυτής της σύνδεσης αργούν να μας φανερωθούν.
Ο τρόπος να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να συμπεριφερόμαστε και να κινούμαστε επηρεάζεται από τις πεποιθήσεις των προγόνων μας. Κληρονομούμε εκτός από το σώμα και τον τρόπο σκέψης. Αυτό αντανακλάται στο πως βιώνουμε τα συναισθήματα, στις ποικίλες χροιές συμπεριφορών και στο πώς κινούμαστε.
Είμαστε ότι είμαστε εν κίνηση.
Οι στερεότυπες κινήσεις δεν είναι οργανικές ούτε φυσικές. Τροφοδοτούνται από το παρελθόν και μας «γαντζώνουν» στους γνωστούς τρόπους σκέψης που ενεργοποιούν το Νεοφλοιό ο οποίος δημιουργεί ανάφλεξη μηχανισμών και δεσμών που κληρονομούνται από το παρελθόν.
Αυτοί οι δεσμοί δεν εξυπηρετούν ούτε την ψυχοσωματική υγεία, ούτε ωθούν προς ζητούμενες κοινωνικές αλλαγές, αφού δεν σέβονται και διαταράσσουν την ισορροπία του νευροσυμπαθητικού συστήματος του ανθρώπου επηρεάζοντας υπαρξιακά την υπόστασή του.
Κάθε φορά που έχουμε μια δυσάρεστη εμπειρία και όταν κινούμαστε χωρίς αρμονία καθρεφτίζεται το παρελθόν σε αυτήν. Και κάθε φορά που αντιδρούμε νοητικά, συναισθηματικά ή κινησιολογικά προβάλλεται η δομή των «πιστεύω» και των δογμάτων μας.
Δημιουργώντας ένας φαύλος κύκλος – τραυματικών εμπειριών, στερεότυπων κινήσεων, σκέψεων και συμπεριφορών – ο οποίος ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο το πρόβλημά μας.
Η ζωή εν παρατήρηση και εν κίνηση είναι Ζωή.
Η Ζωή είναι ενέργεια εν κίνηση και εκφράζεται τόσο στην κίνηση του νου όσο και στην κίνηση του σώματος. Η ολοκληρωμένη υπόσταση του ανθρώπου εκδηλώνεται στην δυνατότητα της έμφυτης λογικής, στο βίωμα των αισθημάτων, στην έκφραση των ενστίκτων και των φυσικών τάσεων.
Με την ολοκληρωμένη και οργανική κίνηση βοηθιόμαστε στο να συνδεόμαστε με την έκφραση της Ζωής μέσα μας, πέραν από την φυσιολογική ομοιόσταση του σώματος, όταν εκφράζουμε τις συναισθηματικές μας εμπειρίες, ένστικτα και τάσεις οι οποίοι δεν εκφράζονται οργανικά στην καθημερινότητα λόγου του τρόπου ζωής μας, και που έχουν καταλήξει να μας είναι εμπόδιο και αιτία πόνου και αρρώστιας.
Αν καταφέρουμε να έχουμε επίγνωση, άρα συνειδητότητα των αισθημάτων μας στο ‘εδώ και τώρα’, αυτό θα αντανακλάται και στην ζητούμενη συνειδητότητα σε σχέση με τον γύρω κόσμο.
Η συνειδητή παρατήρηση και κατανόηση της αλληλεπίδρασης των σχέσεων που διέπουν την κάθε έκφραση ζωής στον πλανήτη οδηγούν σε συμπεράσματα οι οποίοι ταξινομούν το νου, επιτρέποντάς το, αφού επανέρχεται η νεύρο-φυσιολογική άρα και νοητική τάξη, να μπορεί να εκφράζει ο νους όλες τις δυνατότητές του με συνάφεια, σιγουριά και διάρκεια.
Αυτή η σιγουριά μετατρέπει την πραγματικότητα του ανθρώπου σε μια «ξε-πεπλωμένη» πραγματικότητα, πιο συνυφασμένη με την φύση, πιο προσβάσιμη και ζωντανή. Ακολουθεί να γίνει ο ίδιος ο δημιουργός της. Με βάση φυσικών παραμέτρων και νόμων.
Η ολοκληρωμένη κίνηση όλου του σώματος μαζί με την συνειδητή παρατήρηση μπορούν να λειτουργούν ως έναυσμα ενός ξεκλειδώματος των φυσικών μηχανισμών επιβίωσης τοποθετώντας τον άνθρωπο ως δημιουργός της δικής του ζωής.
Βελτιώνοντας αισθητά όλους τους τομείς και την ποιότητα ζωής του.